கனிந்து சுடரும் சூரியன்.
பச்சையம் நிறைத்த மலைப்பரப்பில்
நரம்பாய் நெளியும் பாதைகள்.
மேகம் மயங்கித் தாழப்பறந்து
தூரத்தெரியும் குடிலில்
குழந்தைகள் குரலோசை.
கள்ளம் பயின்ற தென்றல் ஏதும்
அறியாத பிள்ளையாய் உரசிப்போக
வண்ணக்குழைவின் மிடுக்கோடு
நாணிச் சிரிக்கும் பூக்கள்.
என்றும் தனிமையே
தேடிப் பழகிய மனசு
கவிதை கொஞ்சி பேசத் தொடங்க
கேட்க இன்னோர் உயிரின்றி
இன்று புதிதாய் சலிக்கும்.
/12th Dec, 2006
2 comments:
Its interesting that there is a noticible positive wave in all ur poems... oru azhagana sunseta relaxeda pakkara feeling tharudhu unga ella poemsum... Best Wishes for u... keep writing more...
ரொம்ப இயல்பான கவிதை.நல்லா இருக்குதுங்க.
Post a Comment