பிராயச்சித்தம்

இருபதாம் வயதிற்கெல்லாம்

மூன்று குழந்தைகளை 

பெற்றெடுத்தபின்

விதவைக்கோலம் பூண்டு

எண்பது வயதுவரை

வாழ்ந்து நொந்தாள்

கொள்ளுப்பாட்டி.

வாழ்நாளெல்லாம்

கணவனின் கையை எதிர்பார்த்து

பின் மகன்களின் கையை எதிர்பார்த்து

தீரா கனவுகளின் சுமையோடு

கண்மூடினாள்

பாட்டி.

தள்ளாடும் கணவனிடம்

போராடித் தோற்று

பின் தன்னந்தனியாய்

பிள்ளைகளைக் காக்க

பெரும்யுத்தம் நடத்தி

கரை சேர்ந்து

துவண்டு விழுந்தாள்

அம்மா.

பாரதியின் புதுமைப்பெண்ணாய்

படித்து வேலை பார்த்து

வீட்டிலும் சுரண்ட

வெளியிலும் சுரண்ட

நாய்பிழைப்பென்று நொந்தாள்

தங்கை.

அதனால்தான் என்னவோ -

ஆண்டாண்டு காலமாய்

ஆண்குலம் இழைத்த பாவத்திற்கு 

சிறு பிராயச்சித்தம்

தேடுவதாய் உணர்கிறேன் -

அயர்ந்து படுத்திருக்கும் 

மனைவியின்

கால்பிடித்து விடும்போது.

என்னால் முடிந்தது

இல்லாத காரணம் சொல்லி
உன்னை தொலைபேசியில்
அழைத்திருக்கலாம்

மணிக்கொருதரம் ஏதேனும்
குறுஞ்செய்தி அனுப்பியிருக்கலாம்

சரியாக திட்டமிட்டு
நம் சந்திப்பை
நிகழ்த்தியிருக்கலாம்

பேச்சினூடே உன் புன்னகையின்
பேரழகை சிலாகித்து
சில வார்த்தைகள்
சேர்த்திருக்கலாம்

குறைந்தபட்சம்
உன் பிறந்தநாளன்று முதல்ஆளாக வாழ்த்தியிருக்கலாம்

என்ன செய்வது?
என்னால் முடிந்ததெல்லாம் -
பெருவனத்தில்
என்றேனும் நீ வந்து பறிக்க
காத்திருக்கும் ஒற்றை பூவாய்
உனக்கான ஒரு கவிதையை
எழுதிவிடுவது தான்.

யாருக்குத் தெரியும்

மாபெரும் மலைதனை கடந்து
பேரிருள் படர்ந்த
அடர்வனத்திடை அலைந்து

செம்பூவிதழ் வேய்ந்த
பூங்குடில் வந்தடைந்து
காற்றென நுழைந்து - அதன்
கதவுகள் திறந்து

கால் கிழிக்கும்
கண்ணாடித்துண்டுகளாய்
சிதறிக்கிடக்கும் - உறைந்த
கண்ணீர்துளிகள் கடந்து

கண்ணுக்குப் புலப்படாத
இருட்டறையில் புதைந்திருக்கும்
பெட்டகத்துள் ஒளிந்திருக்கும்

என் இதயத்தின் திறவுகோல்
கண்டெடுக்க -
யாருக்குத் தெரியும் ?
கண்மணியே உனையன்றி
யாருக்குத் தெரியும் ?

பயணம்

கடும்பாதை
நெடும்பயணம்
கொடுஞ்சுமை

கொதிக்கும் மணல்
கொப்பளித்த பாதங்கள்
வறண்ட கண்ணீர் குளம்

தயைதண்ணீர் கேட்கும்
திராணியில்லை
நிழல்யாசகம் வேண்டும்
நினைப்பேயில்லை

யார் வந்தாலென்ன
யார் போனாலென்ன
நிற்காதிந்த பயணம்

அடுத்த அடி எடுத்து வைக்க
தீராத்தனிமை துணையிருக்கும்
உயிர்போன பின்னாலே ஓய்விருக்கும்